THE DESLONDES (USA)

Uit De Volkskrant:
De ook in Nederland warm onthaalde rootsband The Deslondes ging bijna aan het succes ten onder. De afzonderlijke bandleden, en vooral Sam Doores en Riley Downing, gingen solo en brachten onder eigen naam fraaie albums uit, waardoor het voortbestaan van de schoolvriendenclub uit New Orleans onzeker was geworden.
Tot nu. Zeven jaar na de plaat The Deslondes mogen de liefhebbers zich verheugen in een rijke collectie ijzersterke nieuwe liedjes, op Ways & Means. Het mooie van The Deslondes is dat alle groepsleden songs schrijven én een voor een de zingende hoofdrol op zich nemen. Dankzij de zeer verschillende vocale klankkleuren en dus ook de sfeer in de liedjes is een album van The Deslondes een alle kanten op schietend rootsfeestje, waarin toch een mooie, soms wat desolate ondertoon valt te bespeuren die het geheel bij elkaar houdt.

Ook de stijlenmix klinkt vertrouwd: The Deslondes mengen antieke rhythm and blues met folk en soul, maar dankzij de uitgekiend basale productie, met grommende gitaren en met veel valse lucht omgeven orgels, klinken de Amerikanen toch ook zo fris als een vers indiebandje. Knap, hoe de band in de ballade Consider Me met een paar piano-akkoorden en weinig meer dan een droogjes tikkende drumcomputer recht naar je ziel grijpt. En hoe de complexe arrangementen van fluiten en een zuigend gitaarriffje het nummer Howl at the Moon naar de hemel tillen. Een mooie, licht melancholieke prachtplaat voor een lange zomer.

https://www.deslondes.com